yeni yol ayrımları, yeni yaşamlar (aile çekimi)

Bu aile benim için önemli, çünkü en mutlu anlarına tanıklık etme şansım oldu bu güzel ailenin. Selda ve Onur’un evlendikleri gün, Kaan’ın doğuşu, sonrasında Defne’nin doğuşu. Yıllar ne çabuk geçmiş, ama hep güzel şeyler getirmiş. Keyifli bir arkadaşlık, paylaşılmış güzel anılar, yaşanmışlıklar. Şimdilerde yurtdışında yaşama kararı verdiler, 3 ay oldu sanırım, taşındılar, yeni bir yaşama uyum sağlama, düzenlerini oturtma evresindeler, biz de onları özlüyoruz bolca…

Selda bana fotoğrafı bir iş olarak yapmam konusunda hep cesaret verdi (inanın bu tarz yüreklendirmeler gerekli), hatta dış mekanda ilk aile çekimini beraber yaptık. O zaman düşünmüştüm, bu işi sevmem için fotoğrafını çektiğim insanları da sevmem gerekli mi diye, çünkü o zamana kadar hep sevdiğim insanların fotoğraflarını çekmiştim, sonuçlar hep istediğim gibi oldu. Şimdi cevabım yine sevmem gerektiği yönünde :) Çok kırılgan ve profesyonel değilmiş gibi görünüyor, biliyorum ama böyle düşünüyorum. Duygunun fotoğrafa yansıdığını hissediyorum hep. Kendi fotoğraflarımdaki farkı da böyle tanımlıyorum aslında (başkalarına tanımlayamıyorum da kendi kendime işte).

Kendi kendime fotoğrafladığım o ailedeki ışıltıyı, farklılığı görmeye çalışıyorum hep, tanımadığım insanlarda da sevecek, hayran olunacak özellikleri çok çabuk bulurum hep :) Herkeste sevilecek özellikler mutlaka vardır, ben de gözlemliyorum ve onlara odaklanıyorum. Selda’nın ailesi için buna gerek yok, bu sefer işim çok kolay, çünkü yıllardır bu ekibi tanıyorum, seviyorum.

Anne işten geliyor, evde hem Kaan’a hem Defne’ye bakmış, büyütmüş bakıcı teyzeleri var, çocuklar var. Hep beraber evlerinden çıkıyoruz, sitenin yakınındaki bir parka gidiyoruz, her zamanki gibi oynuyorlar, çocuklar scooter larına biniyor, parkta sallanıyor, bakıcı teyze kendi evine gitmek için ayrılıyor, öpüp koklaşıyorlar çocuklarla. Sitenin yakınında ikisinin de gittikleri ilk kreşleri var, oraya da uğruyoruz, öğretmenlerini soruyoruz, göremiyoruz, kaçırmışız ama bahçesinde takılıyoruz biraz.

Sonra eve dönerken hep oynadıkları, sitelerinin içerisinde bir alan var, oraya uğruyoruz. Oranın da bir rutini var, ailecek futbol oynanıyor, turmanılacak yerlere çocuklar tırmanıyor :) sonra hoplaya zıplaya eve dönülüyor, kapıda komşulara rastlanılıyor, sohbet, muhabbet, oradan da istemeye istemeye de olsa ev tabi :) Bu rutin hatıra kalsın istedi Selda. Bence de o kadar anlamlı ki, fikri o kadar takdir ettim ki. Her gün tekrar edilen, mutlulukla yaşanılan bu rutin 1 ay sonra değişecek çünkü. Doğdukları ev, ilk çocukluklarını geçirdikleri ev, bahçe, sevdikleri teyzeleri…Bilmiyorum bunu kendi çocuklarım için de düşünseydim keşke, şimdi buna hayıflanıyorum :)

dipten gelen not: güzel fotoğraf sayısı o kadar çok ki, o kadar farklı halleri (ağlamalı, mızıklamalı anlar da dahil) var ki, buraya sığdırmam biraz zor, biraz rahatlayınca kısa bir filme dönüştüreceğim, keyifli ve kolayca izlenecek şekilde. Selda da göremedi fotoğraflarını, buradan notum olsun inşallah yakında…