Hoşgeldin Zeynep Ece !

Çok seviyorum bu “hoşgeldin”le başlayan günlük yazılarını. Bu bebekler hakkaten de hoş geliyorlar hayatımıza, tam da hayatımızın ortasına.

Ceyda da Bülent de benim arkadaşlarım, yıllara dayanan bir arkadaşlığımız var. Ve ben yine çok şanslıyım, en bir yakın kontenjandan yerimi alıyorum böylesi unutulmayacak günlerde. Ceyda ile hastaneye gidişinden sonra telefonla haberleştik, aslında ilk Ceyda aradı sancılarının başladığını, doktoru ile haberleştiğini (benim acele etmememi özellikle tembihledi, ilk doğumu olmasına rağmen gayet de bilgili ve öngörülüdür) ve yavaştan hastaneye gidiyor olduklarını söyledi. Normal doğum istiyorlardı, haliyle sonrasında sancılarının artacağını bildiğimden sonraki telefon görüşmelerini Bülent’le yaptık. Doğum vakti yaklaşırken ulaştım hastaneye.

 

Odaya girdiğimde Ceyda en sıkıntılı zamanlarında olmasına rağmen gülümseyerek karşıladı beni, dünya tatlısı annesi ve babası da vardı. Normal doğumlarda annenin yanında gerçekten de elinizden birşey gelmediğinden, anneye bir faydanız olamadığından, zorlu bir bekleyiş olabiliyor doğumu bekleme süreci. Yine de sevdiklerinin varlığı bence gerekli, ne de olsa geçecek ve mutlu sona ulaşılacak, sıkıntıları paylaşmak da günün anlamını pekiştiriyor, ve annenin acılarını azaltıyor bence.

Böyle böyle doktorunun ve yardımcı hekiminin odaya sık sık uğramasıyla yaklaşık 2 saat geçiyor. Beklenenden biraz daha uzunca bir süre, çaktırmıyoruz ama endişelenmiyoruz dersek de doğru olmaz. Ceyda’nın doktoru normal doğum için hala şans olduğunu, önce onu deneyeceklerini ama gerekirse de sezeryana dönülebileceğini söylüyor. Ceyda’yı odadan çıkarıp doğum odasına alıyorlar, bizi almıyorlar içeriye. Öncesinde doktorla konuşulmuş ve fotoğrafçı için izin alınmış olmasına rağmen, bazı hastaneler sadece doğum anında alıyorlar fotoğrafçıyı içeriye. Aslında böylesi de daha uygun olmuş çünkü Ceyda yaklaşık 1- 1,5 saat kalıyor içeride. Doğum odasının kapısında bekliyoruz hepimiz, başta Bülent ve annesi. Beklenenin çok üzerinde bir süre geçiyor, doktoru yanımıza gelip doğumun sıkıntılı olduğunu, sezaryen için hazırlıkları başlattığını söylüyor. Üzülüyoruz çünkü saatlerden beri çekilen sancıdan sonra sezaryene dönülüyor, baştan anlaşılabilseydi keşke diye düşünüyoruz.

Kapıya sedye ve görevli geliyor, bekliyor bizimle beraber, Bülent’in, annesinin, babasının gözleri doluyor iyice. Gerilmiş bir şekilde bekliyoruz. Odaya 2 ya da bilemedin 3 doktor daha giriyor, bekliyoruz biz kapıda. Sonra bir doktor çıkıyor, gözünüz aydın diyor, bebeğiniz doğdu. Hüngür hüngür ağlıyoruz bir anda…şaşkınlıktan, sevinçten…

Sonra öğreniyoruz Ceyda gayet iyi, Zeynep Ece gayet iyi…Seviniyoruz.Bebek giyinip kuşanıp geliyor odaya, gerisi hep sevinç işte.

Ya ben de artık kaçıncı doğuma girişim, her doğumda ağlıyorum hüngür hüngür. Nasıl alışılır ki buna, dünyanın bu en acayip karşılaşmasına ?

Diyorum her seferinde bebekle kendimin fotoğrafını da çekeyim, şunun şurasında bir hikayemiz var, ilk göz göze geliyoruz, bazen ilk şanslı oluyorum onu kucağına alabilen, sonra koşturmadan heyecandan unutuyorum. Artık unutmayayım bebeklerimle fotoğraf çektirmeyi, hep kamera arkasında olmanın tek kötü yanı bu gerçekten de.

Doğum sonrası odada fotoğraflarını çektikten sonra, ben izin isteyip ayrıldım yanlarından. Malum başta Zeynep Ece, anne, baba, anneanne, dede, hepsi çok yoruldular, biraz dinlensinler. Doğum hikayesinin olduğu kısa film şurada, hikayenin eksik kalan yerlerini buradan tamamlayabilirsiniz.

Böyle tatlı bir anne ve babaya sahip olduğu için çok şanslısın, diliyorum uzun, sağlıklı, huzurlu, bol neşeli, sevdilerinle geçireceğin bir ömrün olsun Zeynep Ece’cim.

Sevgiyle,