“Siz” Gibi, Kendiniz Gibi Fotoğraflar

Bu konuya takıldım, düşünüp duruyorum bazen nasıl o içinize işleyen fotoğraflar oluyor ama bazen, şartlar benzerken bile, olmuyor. Kendi çektiklerim değil de başka fotoğrafçıların, işlerine baktım uzun uzun, birkaç fotoğrafçıda (ahh Amerika’dalar bu kişiler, keşke yakın olsalar:( ) hissettim o yoğun duyguyu, o doğallığı. Onları da bir süredir takip ediyorum, gerçekten de bu işe sanat olarak bakıyorlar, alıcıları bunu özellikle bilip isteyip geliyorlar. İnanılmaz ilham kaynağı benim için…

Türkiye’de aile portreleri, fotoğrafları denilince yine hızlı tüketilen birşey akla geliyor, güzel fon yaratabilecek dış mekanlarda, insanların, çocukların güzel göründüğü, en güzel kıyafetlerin giyildiği, ışıl ışıl fotoğraflar. Yaşanılan her anın güzel olduğu ve gelecekte özlenecek olan anların aslında bu sıradan anlar olduğu unutuluyor sanki biraz. Bazen bir aile çekimi için çekim yapılacak mekanda buluşuyoruz, zaman kısıtlı, aklımızdaki pozları (birazı benim önceden düşünüp, kurguladığım, dersime çalıştığım şekilde) tamamlıyoruz belki bir anneannenin, babaannenin yardımıyla (ben fotoları çekerken birisinin arkamda komiklik yapması gerekebiliyor, çocukları güldürmek için). Vakit ilerliyor, ışık iyice azalıyor, bakıyorum yorulmalar başlıyor, tamam diyorum, çekimi bitirdik. İşte o zaman o çocuklar o ayaklarına belki rahatsız gelen ayakkabıları çıkarıyor, sıkan papyonlar, kravatlar çözülüyor, kasılmış omuzlar rahatça düşüyor, yanında varsa yiyecek içecek birşeyler, aburcuburlar çıkıyor, sohbet rahatlıyor, Allah’ım diyorum işte çekimin şimdi başlaması gerekiyordu! O yüz kasları gevşiyor, gülümsemeler olması gerektiği gibi oluyor, o doğallık geliyor, belki biraz da yeni tanımış, ısınmış oluyoruz birbirimize, işte o anda çektiğim fotoğraflar hep en sevdiklerim oluyor…hep…

Bunu aşmanın yollarını arıyorum, benim çekim gününde hiç acelem olmuyor ama öğlenin sert ışığından kaçalım, akşamın sıcak ışığını değerlendirelim derken saatler kısıtlanıyor, bazen ailelerin vakit sorunları olabiliyor, aslında belki biraz erkenden buluşmak, beraber vakit geçirmek gerekiyor, benim onların aile olarak özelliklerini, onları sıkı sıkıya beraber tutan şeylerin, ortak tutkularının, zevklerinin ne olduğunu anlamam gerekiyor belki. Belki ailelerin de, her zamanki günlerinin ne kadar kıymetli, en sıradan hallerinin de ne kadar güzel olduğunu hissetmesi gerekiyor. Bence en süslenilmiş, en rahatsız ama şık kıyafetlerle verilmiş pozlarla çıkan fotolar, duvarınıza en asmak istemeyeceğiniz fotolar, bir düşünün, dürüst olun kendinize…Şu anda kendimi şişman hissediyor olabilirim ama eminim 10 yıl sonra bu halime bakıp ne kadar güzel ve genç olduğumu düşüneceğim, çünkü bugüne kadar hep böyle oldu :) An’ın güzelliğinin (kendi güzelliğinizin) farkına vararak yaşamak gerekiyor.

Kendimi düşünüp yazdım hep bunları…Yaptığım bu işte en çok kendime dürüst olmak istiyorum çünkü. Yoksa bu işi yapıyor olmamın benim için bir ayrıcalığı olmayacak, üzerimde o rahatlığı ve güveni hissedemeyeceğim. Başkalarına da bu şekilde faydam olabileceğine dair önsezilerim var, çünkü bunu hiçbir zaman sadece “güzel fotoğraf” olarak görmüyorum. Belki biraz hayaller dünyasında yaşıyorum, fazla optimistik bakıyorum ama bunun da kimseye bir zararı yok :)

Aklıma geldikçe yazacağım bu konuda, özellikle kendim için.

Bu arada kendi ailem için de benzer bir çekim istiyorum, hem de çok. Ben sürekli çekiyorum kendi ailemi ama bu sefer fotoğrafların, anıların içinde olmak istiyorum. Tavsiye edebileceğiniz, tecrübe ettiğiniz, bakış açısı bana benzeyen bir fotoğrafçı öneriniz olursa, yazarsanız sevinirim. İşin müşteri tarafına ilk defa geçeceğim, gerçekten bilmiyorum, tanımıyorum kimsecikleri…