Demir’in Doğum Çekimi Hikayesi (27 Mart 2015)

Bu doğuma çok zor yetiştim ben, valla öyle oldu, hayatımda ilk defa ameliyathaneye nefes nefese girdim. Hiç tavsiye etmem, böyle bir stres yok :) Doğum çekimlerine hiç geç kalma tecrübesi yaşamamış ben, kalbim güm güm, odaya koştum önce, baktım inmişler ameliyathaneye, telaşla ben de indim. Allah’tan artık tanıyorlar beni, çok yardımcı oldu tatlış hemşireler, açtılar kapıları hızlı hızlı. Yetiştim. Babayla ilk defa bekleme odasında yüzümde maske, kafamda bone tanıştım :)

Bazen hiç tanımadığınız insanları yıllardır tanıyormuşsunuz hissi olur ya, aynen öyle. Sohbete başladık, sonra bizi çağırdılar ameliyathaneye, sonra Betül’le tanıştım, oracıkta :) Güldük, sonra da hoop Demir geldi zaten. Burada vakit o kadar hızlı akıyor ki, garip. Sonra ilk muayenesi Demir’in, işini bilen ellerde hızlıca. Betül Demir’in doğumu ile birlikta ağlamaya başladı, ta ki ilk emzirmenin sonuna kadar, yani ben o aşamada yanlarından ayrıldım ya bu noktaya kadar biliyorum :)

Bir yanda annenin dinmeyen sevinç gözyaşları, babanın içi gülen gözleri, annenin ellerini hiç bırakmayan elleri, bir yanda annesinin yananına yanağı değer değmez ağlamayı kesen Demir in yüzü, gözlerinizin dolmaması, ağlamamanız mümkün değil…Bana çok zor oluyor bir yandan fotoğraf çekiyorum bu kısacacık anı kaçırmamak için seri halde, gözümde makine, bir yandan ağlayan gözün buhar yaptığı gözlüğüm falan, buharların arasından seçiyorum odak noktalarını :) tecrübe kazandım, oluyor.

Odaya çıkıyoruz Demir’le, taa kapılardan koşup gelen anneanne, babaanne, çekilen Demir fotoları, beşiğin başından ayrılmak zor işte. Meleğe hayran hayran bakıyoruz ama Demir ağlıyor, aranıyor sürekli sanki annesini. Çok geçmeden odaya geliyor annecik, öyle heyecanlı, kavuşma isteği var dünya tatlısı oğluna. Annesinin kucağına veriyorlar Demir’i, hemen susuyor, daha beslenmeye bile başlamadan, çok acayip. Bunu görünce yine gözlerimiz doluyor, Betül zaten ağlamaklı :) Sonra bebeği annesiyle ve babasıyla başbaşa bırakıyoruz. Bence doğum sonrası biraz yalnız kalmaları gerekiyor, aile fotoğrafları seansını bu aşamada çok uzatmayı sevmiyorum ilk gün, hem anne yorgun, hem duygular çok yoğun, hem bebeğin acil beslenmesi gerekiyor, 2.güne bırakıyorum hastane bebek ve aile pozlarını.

2.gün öğlen saatlerinde uğruyorum yanlarına, herkes birazcık da olsa dinlenmiş, Demir huzurlu yatıyor beşiğinde, annesi, babası gülüyor kocaman. Keyifle tamamlıyorum ben çekimi, ayrılıyorum yanlarından. Bazen gidesim olmuyor o odadan, bu sefer de öyle…